Αρχικά ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον χρόνο υποσυνείδητα, όπως όλα τα υπόλοιπα ζώα. Αργότερα τον μαθαίνουν πως τον μετράμε με το ρολόι και ταυτίζει τον χρόνο με το ρολόι θεωρώντας πως αυτό είναι ο χρόνος. Αργότερα, κάπου στην εφηβική ηλικία προσπαθούν, εμμέσως, να τον διδάξουν πως ο χρόνος μπορεί να φαντάζει ανυπολόγιστος αλλά για τον κάθε άνθρωπο δεν αντιστοιχεί και τόσος πολύς, κάτι που σε αυτό το σημείο της ζωής του σπάνια γίνεται αντιληπτό. Μετά από περίπου 25 με 30 χρόνια ζωής, παρατηρεί πως ο χρόνος που έχει στην διάθεση του δεν είναι ποια ανυπολόγιστος. Επόμενος σταθμός ίσως να είναι κάπου στα 40, εκεί όπου το άτομο αρχίζει πλέον να πιστεύει ότι τα ωραιότερα χρόνια του πέρασαν. Έπειτα, κάπου στα 60 το άτομο αρχίζει να πιστεύει ότι έχει κάνει ήδη αρκετά και είναι καιρός να ξεκουραστεί και να απολαύσει τα “κατεκτημένα”. Η επόμενη στάση είναι η τελευταία και είναι λίγο αφού ο εγκέφαλος “παιξει” το γνωστό τελευταίο του φιλμ.
Τελικά τι είναι ο χρόνος, θα ρώταγε κάποιος. Ο καλύτερος γιατρός ή μήπως ο μεγαλύτερος δάσκαλος; Ίσως και τα δύο. Ίσως και άλλα πολλά. Όμως πιο ενδιαφέρον θα ήταν να αναρωτιόμασταν πόσος είναι ο χρόνος, περιορίζοντας την ερώτηση στη κλίμακα του ανθρώπου. Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε μια επιστημονική απάντηση θα λέγαμε ότι για τον μέσο άνθρωπο σήμερα, ο χρόνος που του αντιστοιχεί είναι περίπου 75 χρόνια. Ο χρόνος όμως, μάλλον αποτελεί μια πιο σχετική έννοια. Γιατί, ουσιαστικά δεν έχει σημασία πόσο χρόνο διαθέτουμε αλλά πως αξιοποιούμε αυτόν τον διαθέσιμο χρόνο. Δεν έχει τόση αξία ο χρόνος ως ποσότητα αλλά οι ενέργειες που πραγματοποιούμε ανά μονάδα χρόνου. Οι ενέργειες και φυσικά τα αποτελέσματα τους. Και είναι σοφότερο να ενδιαφερόμαστε για τα αποτελέσματα αυτά, γιατί τελικά αυτά μένουν όταν ο χρόνος “τελειώνει”.
[ Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο που γράφω μετά τις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις και το γράφω με αφορμή την σημερινή μου ενηλικίωση ]
Nick Tziralis blog 